Podróż z Karlina do Sydney i dalej, do Newport, zajęła nam cały tydzień.

Do Newport dotrzeć można dużo szybciej, trasą znacznie krótszą, z pominięciem Anglii i Francji, ale mieliśmy ważne powody, o których poniżej.

Karlino – Berlin Lotnisko Schönefeld.  Trasę pokonaliśmy busami  Biura Podróży Interglobus Tour w Szczecinie. Ich  logo „Follow me!” jest widoczne z daleka. Firma niezawodna – korzystaliśmy z jej przewozów kilkakrotnie, o różnych porach dnia i nocy. Z Karlina wyjechaliśmy 21.05.2010 o godzinie 15:00. Przyjazd do Berlina 19:30. Jedyna niedogodność to przesiadka w Szczecinie, na inny bus tej samej firmy, wynikająca z ograniczeń czasu pracy kierowców.

Berlin-Bristol w Anglii. Trasę pokonaliśmy samolotem firmy EasyJet.  Wylot z Berlina 21.05 o 21:55, przylot 22:50, ale czasu miejscowego. Z podanych godzin wynika czas przelotu 55 min, ale dodać należy 1 godzinę z różnych stref czasowych. Rzeczywisty czas lotu 1:55.

Bristol-Bridgend. Z lotniska w Bristolu, ok. godziny 23 odebrał nas Bartek. Samochodem podrzucił nas do Bridgend, do tego samego hotelu,  do którego powoził nas we wrześniu 2008.

23.05.2010 Uczestniczyliśmy w uroczystościach Pierwszej Komunii. Przystępowała do niej Majka.

24-25.05.2010 W oczekiwaniu na zakończenie przygotowań Majki do podróży, zwiedziliśmy Bridgend i Porthcawl.

Bridgend-Bristol.  26.05.2010 – w pełnym składzie tj. Irena, Tadeusz, Michał i Majka wyruszyliśmy w daleką drogę. Pociągiem do stacji podmiejskiej w Bristolu, stamtąd busem na lotnisko.

Bristol-Paryż lotnisko Charles de Gaulle.  W Bristolu pierwsza pouczająca sytuacja. Michał poszedł zasięgnąć języka, ja, po zostawieniu ciężkiego plecaka przy dziewczynach, pomaszerowałem pod trójkąt. Chwilę później w męskim kibelku dopadła mnie umundurowana funkcjonariuszka i mocno zdenerwowana zaczęła nawijać coś, czego oczywiście nie mogłem zrozumieć. Sprawę wyjaśnił dopiero Michał, który na szczęście nadszedł do tego samego przybytku. Okazało się, że nasze dziewczyny oddaliły się od mojego plecaka, aby pooglądać zawartości gablot. Po niedawnych zamachach terrorystycznych samotny plecak wyglądał na tyle podejrzanie, że groziło nam zatrzymanie i 5000 funtów grzywny. Uff!!

Z Bristolu do Paryża odlecieliśmy planowo tj. 26.05.2010 g.17:15 mizernym samolotem turbośmigłowym Air France. Czas przelotu 1:35. Bagaże w Paryżu rozpoznaliśmy ze zdumieniem. Doleciały ogromnie wybrudzone.

Paryż-Singapur lotnisko CHANGI.  W Paryżu druga pouczająca niespodzianka, skłaniająca do dokładnego sprawdzania biletów. W Bristolu zarezerwowane bilety odebraliśmy i cześć, lecimy. W Paryżu, podczas zwiedzania hali, krótko przed czasem odlotu, ze zdumieniem zauważyłem na świetlnej tablicy informacyjnej nasze nazwiska. Michał wyczytał, że było tam również skierowane do nas zaproszenie do zgłoszenia się w punkcie informacyjnym. Okazało się, że przylecieliśmy z biletami tylko na trasę Bristol-Paryż. Na pozostałą część trasy musieliśmy odebrać inne. 

Z Paryża odlecieliśmy  26.05.2010 o 23:30 potężnym  Boeingiem  Air France o sylwetce delfina, którego kształt nadaje maszynie pięterko biznesowe. Czas lotu 12:35 zniosłem nieźle dzięki częstym spacerom dookoła samolotu (wewnątrz :)), marszobiegom w miejscu i masażom podudzi, od kostek do kolan pociętych przez szczecińskich chirurgów w poszukiwaniu dobrego materiału na moje bypassy aortalno-wieńcowe i wieńcowe. Ze wstrzykiwania heparyny w fałdy brzuszne zrezygnowałem, gdy moja własna siostra naopowiadała, że po jej kilkakrotnym wstrzyknięciu długo miała b. siny a później wielokolorowy brzuch. Więc lek nie do przyjęcia w sytuacji, gdy w planach pobytu w Australii mieliśmy kilkudniowy wypad w tropiki z pływaniem m.in. nad Wielką Rafą Koralową. Rafa z natury jest bardzo kolorowa, więc pływanie nad nią z kolorami własnymi byłoby raczej nie na miejscu :(. Poza tym, wyczytałem na opakowaniu heparyny, że u niektórych osób może wywołać uczulenie – a tego bardzo się boję po niebezpiecznej reakcji na surowicę przeciwtężcową, z jaką musiałem zmierzyć się w latach sześćdziesiątych w Świebodzinie, po zeskoczeniu na gwoździe sterczące z deski, porzuconej przez jakiegoś durnia pod wędkarskim pomostem.

Surowica, po siedmiu dniach od jej wstrzyknięcia zmieniła mnie w balon z mocno przyblokowaną obrzękiem krtanią.

Personel świebodzińskiego szpitala, w ciągu trzech dni i jednej nocy spędzonej na szpitalnym korytarzu, czyli szybko przywrócił moje normalne wymiary i wygląd, ale do dnia dzisiejszego zapamiętałem tylko jedną, bardzo młodziutką pielęgniarkę, która w upalny dzień przyszła do mnie z ogromną strzykawą ubrana tylko w zwiewny fartuszek i delikatne majteczki. Nakazała oprzeć przedramię na poręczy łóżka, zacisnąć pięść i …nie ruszać się. Zaaferowana wprowadzaniem grubej igły do żyły, mocno ale nieświadomie oparła się o moją pięść. Po wprowadzeniu igły nakazała pięść otworzyć! Zajęta bardzo powolnym wstrzykiwaniem leku nawet nie zauważyła, że cały jej "wianek" znalazł się w mojej dłoni. Gdy standardowo zapytała czy coś czuję, z delikatnym ale jednoznacznym poruszeniem dłonią i uśmiechniętą gębą odpowiedziałem, że wszystko! Zrozumiała,  wyrwała strzykawkę, uciekła i nigdy więcej jej nie spotkałem :(.

Singapur- Sydney lotnisko Kingsford Smith. Po prawie  2-godzinnej przerwie w Singapurze, 27 maja 2010 o 19:50 odlecieliśmy do Sydney nieco mniejszym Boeingiem linii Qantas Airways. Wylądowaliśmy 28 maja o 5:10 czasu miejscowego. Czas lotu 7:20.

Sydney-Newport.  Po 21 godzinach i 30 minutach w powietrzu, w Sydney  zmieniliśmy wreszcie środek lokomocji. Do Newport dojechaliśmy samochodem.  
Więcej informacji w klipie, w narracji moim niemedialnym głosem.

         Ostatnie dni maja i początek czerwca w aglomeracji Sydney, do której należy także samorząd Newport, są nieco podobne do końcowych dni polskiego, nadmorskiego września. Piszę „nieco”, ponieważ podobieństwo dotyczy głównie układu temperatur (kilkustopniowy chłód w nocy i około  20°C albo nieco powyżej w środku dnia) oraz sytuacji na plażach - w dni powszednie niemal bezludnych. Reszta, to już tylko „różnie opisywane różnice”.

W wielu opisach zamieszczanych w Internecie autorzy twierdzą, że w Sydney są tylko dwie pory roku – lato i zima. Chociaż trudno jest formułować własną opinię po kilkunastu dniach pobytu , bardziej skłonny jestem twierdzić, że zimy nie ma tam wcale. Oczywiście tej rozumianej po polsku, białej i mroźnej. Tu kryteria są inne. Poza kalendarzem i zmianami temperatury są to niezbyt rzucające się w oczy ale bardzo jednoznaczne cykle przyrody. Wśród zielonych i kwitnących przez okrągły rok drzew są tam również takie, które przebarwiają i zrzucają liście JESIENIĄ  a odnawiają je WIOSNĄ. Jesień widziałem, potwierdzam, oddaję głos na tych, którzy twierdzą, że w aglomeracji Sydney pory roku są cztery :)!

Prezentacja wideo zawiera fotografie dwóch wycinków folderu „Północne plaże Sydney”  z zaznaczoną lokalizacją naszej kwatery (pełny obraz i treść folderu dostępna jest pod adresami:  http://sydneybeaches.com.au/map_page1.pdf oraz  http://sydneybeaches.com.au/map_page2.pdf . Osobom bardziej dociekliwym polecam mapę satelitarną pod adresem http://maps.google.com.au/maps/ms?ie=UTF8&oe=UTF8&msa=0&msid=102997898892791208659.000465d482b6c1fe074dd). Usytuowanie kwatery u nasady zakończonego potężnym młotem półwyspu, wyjaśnia podstawę naszych zachwytów –  z balkonu i okien widok na spokojną zatokę z mnóstwem pięknych jachtów, na zachody słońca, na pomost z zacumowaną na jego końcu skromną łódeczką do naszej dyspozycji, na kilka kwitnących przez okrągły rok drzew chętnie odwiedzanych przez bardzo kolorowe, krzykliwe i stale głodne papugi. Do zmiany tej scenerii wystarcza zaledwie kilkuminutowy spacer spokojnymi ulicami miasta i przejście na drugą stronę trasy szybkiego ruchu, obiegającej niemal cały półwysep. Tam uroki rozległej plaży, rozkołysane Morze Tasmana i grupki wszędobylskich fanów surfingu, sprawnie wyłapujących największe fale, nadpływające z bezmiaru Pacyfiku.

Czyli - niezły zestaw. Z jednej strony uspokajający, wyciszający widok zatoki, z drugiej aksamitne powietrze i pobudzająca potęga oceanu!

Bardzo krótki czas, jaki mogliśmy przeznaczyć na pobyt w Australii znacząco ograniczył możliwości rozpoznania tamtejszych kulinariów. Nasi gospodarze preferujący styl włoski, czyli kawka ze słodkim pieczywkiem rano, lunch ok. 13-tej i solidny posiłek dopiero ok. 20-tej, na czas naszego pobytu swój styl nieco zmodyfikowali.  Najmilej wspominam ogromne steki wspaniale przygotowywane przez gospodarza ( po każdym gotów byłem do poznawania Australii wzdłuż i wszerz nawet pieszo lub dowolnym środkiem lokomocji :), oraz świetnie przyrządzone ryby, własnoręcznie złowione przez Majkę w jeziorze Narraben. Mieszane uczucia pozostały po sushi w chińskiej restauracji w Newport (bardziej smakuje mi zwykły tatar z łososia przyrządzany w sklepie firmowym firmy SuperFish w Kukini k. Ustronia Morskiego), po najświeższych ostrygach na Targu Rybnym w Sydney oraz po przeogromnej golonce z chrupiącą skórką w niemieckiej piwiarni, także w Sydney. Więcej szczegółów nt. kulinariów, w opisach kolejnych, odrębnych prezentacji.

Do odwiedzenia Targu emocjonalnie namawiał nas Paweł. Jeszcze przed naszym wyjazdem, w Karlinie. Z pełnym wspomnień i zachwytu wyrazem twarzy opowiadał w szczególności o ostrygach, zręcznie pod  bieżącą wodą otwieranych przez targowego speca i układanych po spłukaniu na dużych, odpowiednio wyprofilowanych tacach. Można kupować je (i zjadać) na bieżąco. Z sokiem ze świeżej cytryny smakują podobno wspaniale. Piszę podobno, bo z mojego degustacyjnego zestawu owoców morza, jedyną próbną ostrygę błyskawicznie i bardzo zgrabnie zwinęła mewa. Na trawniku, obok stolików ustawionych na nabrzeżu, czatuje ich kilkanaście. Wystarczy moment nieuwagi aby nastąpił błyskawiczny atak. Mewa miga przed nosem konsumenta, słychać lekkie puknięcie dziobem i ...zawartość muszli znika.

Po takiej - tyleż zgrabnej co bezczelnej kradzieży - Michał koniecznie chciał nam postawić ekstra dodatkową partię, ale podziękowałem.

W Polsce, na ostrygi z MACRO namawia mnie Paweł, ale bezskutecznie tym bardziej, że zwykle zastrzega, że tak świeże jak na Targu w Sydney, na pewno nie będą.

Po zwiedzeniu Targu Rybnego, pozostałą część dnia spędziliśmy w ZOO i Akwarium.

Zanim tam dotarliśmy, właściciel niedużej łodzi proponował nam za 50 dolarów od osoby 2,5-godzinny rejs na spotkanie z wielorybami. Godzina płynięcia na spotkanie, półgodzinna sesja foto i 1-godzinny powrót.

Motorówka była mizerna, pogada też – zrezygnowaliśmy.

Wieczorem, umęczeni zasiedliśmy w nadbrzeżnej knajpce z rozległym tarasem i świetnym widokiem na zatokę i miasto. Niestety – po posiłku wynieśliśmy się stamtąd czym prędzej, ze względu na bardzo głośną muzykę. Głośną na tyle, że nie mogliśmy usłyszeć rozmówcy z drugiej strony naszego stołu.

Widoki podczas krótkiego rejsu są bardzo charakterystyczne dla „wewnętrznej” linii brzegowej ogromnych zatok, bardzo daleko wrzynających się w skalisty ląd. Bardzo liczne, wysoko wypiętrzone półwyspy skalne, zwykle gęsto i trochę bezładnie zabudowane  albo chronione jako rezerwaty przyrody, daleko wybiegają w zatoki tworząc  całe mnóstwo zatoczek mniejszych, bardzo do siebie podobnych z owego charakterystycznego ukształtowania. Aby uniknąć pomyłek przy ich opisywaniu, warto mieć sprzęt z modułem GPS.

                 Do Cairns przebyliśmy ponad 2500 kilometrów po to, aby w australijskich tropikach co nieco dogrzać się, powędkować i zaliczyć Wielką Rafę Koralową.

Wybór miejsca wędkowania pozostawiono mnie: Rzeka Mulgrave,  Morze Koralowe albo jedno i drugie. Mając w gronie uczestników trzy lekko ubrane, nieobeznane z wędkarstwem morskim dziewczyny, w tym: emerytkę, dziewczynę w zaawansowanej ciąży i 9-latkę, wybrałem tylko rzekę. Uprzedzono nas wówczas, że przy bardzo niskim stanie wody i dużym weekendowym ruchu szanse na złowienie dużej ryby będą mizerne ale na pewno spotkamy  krokodyle, które mimo ogromnych rozmiarów własnych, naszych skromnych  łodzi nie zaatakują. Pozostałem przy swoim wyborze, bo doskonale pamiętam własne doświadczenia z wędkowania na Bałtyku. A bywało nie zawsze przyjemnie.

Zdarzało się, że bałtycki kuter,  dużo większy od łodzi na Mulgrave bujał tak, że uwiązany linkami do nadbudówki i relingów, przy jednym przechyle nabierałem wody do butów, przy drugim woda z butów spływała po mnie aż do uszu. Ale wolałem to niż zejście pod pokład, gdzie było sucho ale jeszcze gorzej - tam mój własny żołądek na różne sposoby próbował mnie opuścić. Po takiej wyprawie przez dwie godziny nawet nie próbowałem uruchomić  samochodu. Bujał się razem ze mną i parkingiem jak kuter na morzu.

Podczas innej wyprawy miałem okazję zaobserwować, jak przykre na wyprawie morskiej bywają skutki niestosownego ubioru. Przekonali się o tym nowicjusze ze środkowej Polski,  którzy przy bezchmurnym niebie i 24°C na lądzie, po wesołej nocy w nadmorskim hotelu przybyli na kuter w klapkach, koszulkach z krótkim rękawkiem, wielu w krótkich spodenkach. Widok mojego grubego swetra przepasanego na biodrach wiatrówką z kapturem bardzo ich rozbawił.  Długo dowcipkowali, że najwyraźniej wybrałem się na Grenlandię – z nimi dopłynę do łowiska, dalej pójdę pieszo :)). Wiedząc, co ich czeka, spokojnie poprosiłem, aby z komentarzami poczekali kilkanaście minut.

Po minutach dziesięciu weseli panowie przycichli, zaczęli sinieć. Gdy straciliśmy z oczu linię brzegową a kuter nieco się rozkołysał  – pozielenieli, zaczęli karmić ryby. Tak obfitych, kolorowych, roznoszonych przez wiatr po całym pokładzie obrzydliwych fontann  nie widziałem nigdy wcześniej. O powrót do portu poprosili przed upływem połowy wykupionego czasu.
 

         Na Mulgrave ruch rzeczywiście panował spory. Stan wody niski, ślady spadku wyraźnie widoczne na nabrzeżnej roślinności. Michał na muchę złowił (i wypuścił) kilkanaście ryb. My szukaliśmy okazów i …krokodyli. Okazy zaatakowały dwa - nieskutecznie. Z kilku ogromnych krokodyli zdążyłem uwiecznić  tylko jednego i to niezbyt wyraźnie. Pływaliśmy szybko, one znikały jeszcze szybciej.

Wyprawa przebiegła spokojnie, bez emocjonujących zdarzeń. Duszę na ramieniu miałem tylko wtedy, gdy za sterem mknącej po rzece łodzi stawała Majka. Gdyby 9-letniej sterniczce przyszło do głowy sprawdzenie jak zachowa się łódź po gwałtownej zmianie kierunku, przed pójściem na dno koziołkowalibyśmy na sporą odległość.

Wędkowanie wolę na rzekach polskich. Szczególnie przymorskich, w których spotkać można łososia i troć. Tam mogę wędrować bez obawy, że coś odgryzie mi nogę albo wciągnie do wody i …skonsumuje! A hol prawie 8-kilogramowej szlachetnej ryby (mój skromny rekord życiowy = 7,95 kg) daje sporą porcję adrenaliny.

           Z dużym zainteresowaniem i przyjemnością oglądaliśmy okolice wzdłuż trasy dojazdowej do rzeki. Bardzo rozległe plantacje trzciny cukrowej, zbieranej na tamtym terenie dwa razy w roku, z daleka podobne były do polskiej kukurydzy. Podstawową różnicę stwierdziliśmy, gdy obok mijanej plantacji przejeżdżał ciągnik. Trzcina była od niego ponad dwa razy wyższa.

Po powrocie do hotelu i zasłużonym odpoczynku przy basenie, wieczorem powędrowaliśmy w miasto. Kolację w lekko zadaszonej restauracji popsuł nam upierdliwy wiatr a mnie, poza wiatrem,  także widok ogromnej michy jakichś czarno-brązowych muszelek z wielką wprawą i zadowoleniem opróżnianych przez  Michała. Do spróbowania owych „pyszności” nie dałem się namówić.

Po kolacji sesja foto Majki z wężami (pfuj!) i wczesny powrót. W planie wczesna pobudka i wyprawa na Zieloną Wyspę i Wielką Rafę Koralową.

              Telefoniczna rezerwacja biletów na Zieloną Wyspę i dalej, na Wielką Rafę, przysporzyła nam sporo emocji. Osoba potwierdzająca rezerwację nie uprzedziła nas o szczegółach, więc po wczesnej pobudce i spokojnym śniadaniu do przystani dotarliśmy spacerkiem na kilka zaledwie minut przed planową godziną wypłynięcia. Okazało się, że bilety i samoprzylepne znaczki określające zasięg wycieczki odebrać należy w jednej z trzech czynnych kas terminala – przed każdą wiły się bardzo długie kolejki. Spóźnienie na rejs poranny przekreślało szansę dotarcia w tym samym dniu do Wielkiej Rafy. Jakich wybiegów użył Michał, nie wiem. Ważne, że w ostatniej chwili zdążyliśmy!

             Zielona Wyspa budzi niecodzienne skojarzenia. Jest prawie płaska, niewiele wystająca ponad lustro wody, otoczona wąskimi plażami i płyciznami rozległej rafy. W środku mnóstwo zieleni, basen, barek, kilka pawilonów rekreacyjnych i sklepików ( w jednym dokupiłem nawet chińskie zapasowe kąpielowe porcięta :)). Jak te obiekty radzą sobie podczas huraganów? Rafa i płycizny zwykle tłumią ogromne fale, ale podczas jakiegokolwiek tsunami wolałbym pozostawać na solidnym lądzie i to najlepiej w górach.

              Po 2-godzinnym pobycie, kąpieli i plażowaniu na Zielonej Wyspie popłynęliśmy dalej, na wielką platformę zakotwiczoną na Wielkiej Rafie. Po uzyskaniu podstawowych wskazówek od personelu spośród mnogości sprzętu do nurkowania (z opuszczanymi na dno kapsułami powietrznymi włącznie) wybraliśmy sprzęt do pływania i nurkowania z fajkami. Przed i po naszym wejściu do wody natychmiast pojawiała się dziewczyna z aparatem sygnalizując fotki. Spośród wyłożonych na kontuarze wodolotu można je było sobie wybrać i odebrać za stosowną „turystyczną” opłatą podczas rejsu powrotnego.

              Nasze tj. seniorów wrażenia ze zwiedzania rafy daleko odbiegały od związanych z telewizyjnymi prezentacjami podwodnych nagrań profesjonalnych, ale to norma. Szeregowy, nieobeznany z nurkowaniem turysta, szans na samodzielne odnalezienie pod wodą wspaniałości prezentowanych w tv po prostu nie ma. Za to z wielką przyjemnością obserwowaliśmy wodne poczynania Michała i Majki. Tata i jego 9-letnia córcia pływali nad rafą z ogromną swobodą i wyraźną przyjemnością. Pływali długo przed i po wycieczkowym obiedzie, serwowanym na platformie.

             Do Cairns powróciliśmy przed zmierzchem, zrelaksowani i …zmęczeni. Pozostaliśmy w hotelu, Michał z Majką  ponowili –ale krótko – sesję z wężami.     

              Ostatnie wyjście na pomost w Newport wcale nie poprawiło nam nastroju. Nie cieszył już ani słoneczny dzień, ani widok pięknych jachtów. Odsłonięty podczas odpływu, spory kawał kamienistego lądu z mnóstwem małży i mizernymi drzewinkami, w zwykłych okolicznościach mocno pobudzający ciekawość, na kilka minut przed odjazdem wydawał się bardziej smutny i ponury niż my.

              Na lotnisku w Sydney bilety odebrał Michał. Znów okazało się, że musimy podchodzić po nie dwa razy. Bilety w Sydney wydano tylko na lot do Singapuru. Poinformowano nas (Michała), że dopiero tam otrzymamy  je na pozostałą część trasy. Abyśmy bez znajomości języka w Singapurze nie utknęli, do biletów dołączono karteczkę polecającą nas obsłudze tamtejszego lotniska.

Po kilku maminych łezkach, pożegnaniu z Michałem i odprawie, podczas której osobistej kontroli poddano tym razem mnie, ale bezboleśnie, trafiliśmy do hali odlotów. Wśród oczekujących najgłośniej (dlaczego?) rozmawiali Polacy. Męską 6-osobową grupą z rozpiętością wieku ok. 40-70 lat powracali z jakiegoś sympozjum.

              W Singapurze, po obu stronach wyjścia z rękawa na halę przylotów, stali dwaj uzbrojeni funkcjonariusze (??). Obok, z groźną miną, umundurowana kobieta. Karteczkę pokazałem właśnie jej. Pani bardzo uprzejmie doprowadziła nas do odległego stanowiska, dopilnowała odbioru biletów i dokładnie wytłumaczyła Majce gdzie mamy udać się dalej. Podziękowaliśmy równie uprzejmie.

Podczas lotu do Paryża znów usłyszeliśmy głośną polską mowę, ale tym razem zupełnie pozbawioną uprzejmości. Powodem głośnego niezadowolenia był podział grupy - nie wszyscy otrzymali bilety w klasie biznes.

               W Paryżu stwierdziliśmy, że wyjścia do samolotów linii bliskiego zasięgu (nasz tylko do Bristolu w Anglii) znajdują się na poziomie zero, w bardzo skromnie wyposażonej poczekalni. Mogliśmy czekać równie dobrze na eleganckim piętrze, z którego rękawami wchodzi się wprost do samolotów zasięgu dalekiego, ale dół bardzo nam odpowiadał. Mało oczekujących ale za to wielkie okna, nie osiatkowane jak na górze i rozległy widok na startujące i lądujące potężne samoloty. A to już kąsek dla mnie.

Do odległego turbośmigłowego (!) samolotu dowiózł nas lotniskowy bus, ale długo nas nie wypuszczał, bo pomiędzy załogą i obsługą naziemną doszło do ostrych nieporozumień. Nieprzyjazne gesty obserwowaliśmy z daleka ale i nas doprowadzał do zdenerwowania np. widok wielkiej walizy, która spadła z wózka dowożącego bagaże do samolotu i w znacznej odległości leżała tak długo, jakby nikt nie zamierzał po nią wrócić.
 

         W Bristolu przekazaliśmy Majkę Piotrkowi. Rozmawialiśmy krótko. Piotr musiał wracać do pracy w Bridgend, nam pozostało ponad 4-godzinne oczekiwanie na samolot do Berlina.

               W Berlinie poczuliśmy się prawie jak w domu. Odległość z domu do Berlina mamy 2x krótszą niż do Warszawy! Na busa firmy Interglobus, kursującego z logo „Fellow me” musieliśmy poczekać ok. dwóch godzin. Dojeżdża się nimi pewnie i prawie wygodnie. Prawie, bo drobną uciążliwość stanowi konieczność przesiadki na terenie Szczecina do innego busa.

Po 4-godzinnej jeździe dotarliśmy do Karlina. Zamiast ulgi - wrażenie przytłaczające. W Australii piękna zatoka, przepiękne jachty i plaże, rozległe wspaniałe widoki – tu widok zaplecza sklepu meblowego, komórek-rupieciarni sąsiedztwa i bardzo błotnistej drogi dojazdowej, do której – mimo corocznych petycji - Urząd przymierza się jak do jeża.